Kort en krachtig, supermooi maar ook droog...

Chili, we zijn er maar 5 nachten gebleven maar het zal ons altijd bijblijven. En nu hebben we een reden om terug te keren en het land verder te ontdekken. Torres del Paine staat al lang op onze bucketlist maar nu is het al iets te laat op het jaar om er nog naar toe te gaan. Als we het doen, willen we het goed doen en er onze tijd voor pakken. Ondertussen hebben we ook onze terugvlucht geboekt. Op 31 mei vliegen we vanuit Rio de Janeiro naar Frankfurt. Dus kunnen we beter via het noorden van Argentinië die kant opgaan.

San Pedro de Atacama (hier de rest van de foto's)
De grensovergang verliep vrij vlot. We moesten wel al onze bagage uit het busje laden en naar binnen brengen. Daar werd het besnuffeld door een drugshond. Toch altijd spannend, al heb je heel je leven nog geen drugs aangeraakt. Je hebt toch altijd schrik dat er iemand jouw bagage gebruikt om wat drugs te smokkelen. Maar iedereen werd goed bevonden en we mochten het land binnen.
 Het duurde even voor we ons verblijf gevonden hadden. Normaal nemen we altijd een taxi maar voor een keer niet. Dat was niet erg slim want het bleek dan toch verder dan gedacht en niemand kon ons helpen want we hadden bij particulieren geboekt waardoor niemand het kende. Van buiten zag het er niet echt aantrekkelijk uit maar eens binnen voelden we ons heel snel thuis en hebben we de volgende dag enkele nachten bijgeboekt. En de douche was een zaligheid na 3 dagen in het stof te rijden!
Het dorpje San Pedro de Atacama ligt in de droogste woestijn ter wereld. We hadden er veel van gehoord via andere reizigers die er heel enthousiast over waren. En wij ook. Je kan er heel veel leuke uitstappen maken of activiteiten doen. Samen met onze nederlandse vrienden hebben we Valle de la Luna en Valle de la Muerte gedaan. De uitstap vertrekt om 16u, zodat je ook de zonsondergang kan meepikken. Het landschap was er erg speciaal, afwisselend en weeral anders dan we ooit gezien hebben. En dat is waarom we reizen: nieuwe dingen zien.

Helaas bleek bij thuiskomst dat er geen water was in San Pedro. De douche moest dus nog even wachten... Dat kan gebeuren in de droogste woestijn van de wereld..

De volgende uitstap nam een hele dag in beslag. Je rijdt door de eindeloze woestijnvlakte en berglandschap en is allesbehalve vervelend. De eerste stop was bij een meer met opnieuw mooie flamingo's. Het water was als een spiegel, zodat je precies een dubbele flamingo ziet.

De volgende stop was opnieuw aan een meer, maar dan een met rode stenen. Het was er ijskoud maar een van de mooiste dingen die we ooit gezien hebben.

De volgende stop was opnieuw aan meren, waar we ook onze lunch geserveerd kregen. Wederom prachtig.

Onderweg maakten we ook nog enkele stops voor wat extra kiekjes.

Helaas nog steeds geen water bij thuiskomst... Dit wordt al wat minder leuk...
De volgende dag was het tijd om het dorpje eens wat nader te bekijken. Het is er erg gezellig met allemaal laagbouwhuisje, vele uit adobe, alsook het kerkje. Het plafond is gemaakt van gedroogd cactushout. Erg mooi.

In de avond nog steeds geen water... Grrrrr...3 dagen geen water, het begint echt vervelend te worden. 's Avonds geeft onze huisbaas, die vlak naast ons woont, een BBQ voor enkele vrienden waarop we ook uitgenodigd worden. Hier werd ons Spaans zwaar op de proef gesteld. We kunnen ons al heel goed behelpen maar een echte conversatie, dat is toch nog wat moeilijk. En die hadden ook allemaal verdacht veel minder vettige haren dan ons. 3 van de 4 werken in een sjiek hotel. Die accomodaties beschikken over grote watertanks om de toeristen toch niet zonder water te zetten. Volgens mij gaan die daar allemaal stiekem douchen. Gelukkig was er de volgende ochtend wel weer water zodat we erg genoten hebben van de douche en het toilet die je kon doorspoelen door op een knop te drukken! En zo konden we fris en voldaan in de bus stappen, op weg naar Argentinië.